आमा

मेरो भुल
आमा तिमीलाई सब्दमा बाध्न खोजे
उकुसमुकुस भयो मन
आफुलाई रोक्न सकिन
सब्दहरु बटार्दै तिम्रो बारे कोरे

आमा तिमीले मृत्युलाई जित्यौ
म जन्मीऍ
तिमि मुस्कायौ, म रोऍ
म नास्तिक भऍ , तिमि रिसायौ
तिमीलाई आफ्नो भगवान माने

रहरको छोरो जन्मियो
घरमा उल्लास छायो
बाले खबर पाउनुभो
पोखरामा भोज भो
१ महिनाको तलब सक्कियो
भाइ आयो दिदीहरु रमाए

भातको युद्दमा खुसीहरू साट्यौ
मेरो आवरण फेर्न दुख रोज्यौ
मेरो आशुले हात पखाल्यौ
मेरि आमा, आफु रोएर मलाइ हसायौ

आमा, मैले प्रेम गरे
तिमि खुसि भएनौ
न म गलत थिए न तिमिनै
छोरोले बाटो बिराउला भनेर
सहि बाटो देखायौ।

मैले मन्दिर धाइन
चर्च चहारिन
मस्जिद रोजिन
मैले तिमिलाइ आफ्नो
तिर्थ बनाऍ

आफ्नो गास काटि
यो शरीर हुर्कायौ
कलम थमाइदियौ
मैले कन्तुर हेरिन ,
बेला बेला कन्तुर रितिएको
खन्द्रंग खद्रंग आवाज सुन्थे

आमा तिम्रो बस्त्र फेरिएको देखिन
आफ्नो लागि केहि किन्दैनौ?
तिमीहरुको शरीर रंगियोस
त्यहि हो मेरो सुख
मन नै निमोठिने उत्तर आउथ्यो।

आमा तिमि म जन्मेपछि
कहिल्यै हासिनौ होला है
सधै सन्तानको चिन्ता
सानो छदा हुर्काउदा रोयौ
हुर्केपछि बाटो बिराउला भनेर रोयौ।

एउटा कथा

उ घमण्डी थियो । आफ्नो बोली रामबाणी भन्ठान्थ्यो । संसार त्यसरि नै चलेको थियो । कलेज टपर

अन्तर आत्मा चिहाउथ्यो । सबै ठिक गरेँ जस्तो लाग्थ्यो । अरुले के सोच्छन हेक्का नराख्ने,सोच जबर्जस्ती लाद्ने । बैचारिक कुरुप थियो उ ।

संसार जिते सरी चिच्याउथ्यो उ । 
१००० बिध्यार्थी अगाडी हिरो । 
अरु खलनायक, 
कक्षाको नेतृत्व सम्हालेको 
उस्ले बाहिरी सँसार चिहाएन ।


क्याम्पस सकियो । बाहिर निस्कियो । संसार अनौठो देख्यो । जित्न बाकी रैछ । देख्न बाकी रैछ भन्ने जान्यो तर उस्को कुरुपता उस्तै रह्यो ।

साथिहरु सँग कुम मिलाई हिड्नु पर्ने भयो ।
एउटै छत बास बन्यो । 
उ हठी नै रह्यो । 
साथिहरुले खासै रुचाएनन् । 
सँघर्ष सुरु भो ।


कहिल्यै अनुतिर्ण हुन नजानेको, 
एक पटक थचारियो । 
बिदेशको छत, गाँस र बासले पिरोल्यो । 
स्व-प्रोत्साहन खोज्न भौतारियो ।


उस्ले गुरु खोज्यो । कसैलाई पुर्ण रुपमा स्विकार्न सकेन । कहिले ओशोको लहैलहैमा लाज्ञो कहिले रबी संकर। कार्लामाक्सलाई पछ्यायो, चे पढ्यो ।

धार्मिक ग्रन्थहरु खोज्यो । सबै पढेन । ओशो केहि रुपमा ठिक मान्यो । स्व-प्रोत्साहन हुने कला जान्यो । उ झुक्न थाल्यो ।

उस्ले पहिलो चोटी चुरोट सल्कायो 
ओशोको लहै लहैमा लागेर । संतुष्टी खोज्यो । उ बेफिक्री जिउन थाल्यो । फलेको हाँगो जसरि निहुरन थाल्यो ।

इमान्दारिता रोज्यो। सबैलाई माया गर्न थाल्यो।
उग्र प्रतिकृयाको सरल मुस्कान उत्तर रोज्यो। 
कामलाई भगवान मान्न थाल्यो।
सबैले उस्लाई रुचाउन थाले

प्रत्यक दिनको ध्यानले उस्लाई दिनभरी जिउदो बनाउछ । कसैलाई नराम्रो सोच्दैन भन्दैन । उस्को कुरुपता हराउदै गयो । उ मान्छे भयो ।

उ झुक्छ । साहु खुशी । उ भोग्छ । संसार खुशी । कामको बोझ बढिरहन्छ । उ हाँस्छ । समयको ख्याल नगरि कर्म गर्छ । फल खोज्दैन ।

अहिले उ खुशी छ परिवार दुखी । 
उस्को संघर्ष मिठो छ । 
परिवारलाई त्यही स्वाद तितो । 
जती झुक्यो उति झुकाउछ सँसार 
परिवारले बुझाउन थाल्यो ।


बिहान ८ बजेबाट बेलुका ९ बजे सम्म दफ्तरको सेवा । 
काम नै सबैथोक भन्ने 

उ आज दुखी छ 
किनकी उस्को रुप परिवार साथी भाइलाई मन परेन ।


उस्को रुपको गलत ब्याख्या हुन थाल्यो । सबैले निरिह बुझे । उ एक्लो भयो । लाचार बुझे । तर उ बोलेन ।
मौन रह्यो ।

आजकाल उ सबै सँग हास्छ ।
बच्चो सोचको प्रतिकार गर्दैन ।
श्रीमती लाई माया गर्छ ।
भनेको कुरा पुर्याइदिन्छ ।
आज उस्लाई समाजले जोइटिङ्ग्रे भन्छ ।

म खलासी

मैलो टि सर्ट, मैलै ज्याकेट
कालो चप्पल, कालै खुट्टा

पाएटको लोतिमा अड्काको डोरी,
बगलिको पर्श च्याप्दै छ।
खैरो कपाल, संघर्षको खेल

दिनभरिको थकान,
मान्छेको बथान,
छिचोल्दै भाग्य चिहाउछु
नौलो हुने छैन बिहानी,
उही काम कर्तव्यमा आफुलाई लगाउछु

पढाइ ४ क्लास,
बिद्यार्थी परिचयपत्र हेर्न जान्दिन
सबैलाई छुट दिन्छु,
गुरुजी रिसाउछन घाटा लगाइस भनेर

गोजीबाट सुर्ती निकाल्छु,
हातमा माड्छु
क्वाप्प मुखमा हाल्छु,
यात्रु मुखामुख गर्छन।

आमाबाबा  को हुन् चिन्दिन,
आफ्नो भन्ने कोहि छैन.
गुरुजीको गालि साहुको किचकिच,
कुना बसी रुन्छु सुनिदिने कोहि छैन।

भाग्यलाई धिक्कार्छु,
दैब पुकार्छु
दुइ छाक टार्न लात्ती स्वीकार्छु।
को छ मलाइ सुनिदिने,
को छ मलाइ बुझिदिने

फाटेको कमिजलाई कति तिरबाट थुन्नु,
रोएको मनलाई कसरि बुन्नु
कुलतमा फसे दुख बिर्साउन,
दुख मरेन जिउदै रह्यो